(1) ΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Η λέξη Μυστήριο στην αρχαία Ελλάδα σήμαινε το απόρρητο, το μυστικό, το άρρητο μέρος μιας τελετής ή λατρείας οι οποίες δεν γίνονταν φανερές σε άτομα που δεν
είχαν μυηθεί.

(2) Ο ΜΥΘΟΣ.

Aντιπροσωπεύοντας τις δυνατότητες της αγροτικής θρησκείας στην επίτευξη της γενικότερης ανθρώπινης ευτυχίας, τα Ελευσίνια μυστήρια είχαν σαφή εσχατολογική
διδασκαλία.

Σύμφωνα με τον λεγόμενο ομηρικό ύμνο στη Δήμητρα, ο οποίος είναι ερμηνευτικός της γενικότερης λατρείας της θεάς, στην Ελευσίνα, γνωρίζουμε ότι εκτός από τη
Δήμητρα πρωταγωνιστική μορφή των μυστηρίων, ήταν η Κόρη, η Περσεφόνη, αντιπροσωπεύοντας το κατεξοχήν πνεύμα της βλάστησης που εξαφανίζεται από την επιφάνεια της γης και επανέρχεται σ’ αυτήν ύστερα από καθορισμένη χρονικά παραμονή της στον Κάτω Κόσμο.

(3) ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΘΗΝΑΙΟΥΣ.

Η μεγάλη αίγλη των Ελευσινίων Μυστηρίων συμπίπτει με την ανάληψη της επιμέλειάς τους από τους Αθηναίους.

Οι μυστηριακές θρησκευτικές τελετουργίες προς τιμήν της Δήμητρας και της Κόρης της, έλαβαν λαμπρή μορφή την περίοδο της τυραννίας των Πεισιστρατιδών, οι οποίοι φιλοδοξούσαν έτσι να εξωραΐσουν και να νομιμοποιήσουν την εξουσία τους, αλλά στο απόγειο της ακμής τους έφθασαν κατά τη χρυσή εποχή της αθηναϊκής δημοκρατίας, τον 5ο αιώνα π.Χ.

(4) ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ.

Οι προπαρασκευές για τα Μεγάλα Μυστήρια διαρκούσαν εννέα ημέρες, οι οποίες συμβολίζουν τις πρώτες εννέα ημέρες των περιπλανήσεων της Δήμητρας.

Αρκετό καιρό πριν από την τελετή των Μυστηρίων, οι Αθηναίοι έστελναν σε όλη την Ελλάδα κήρυκες που ανήκαν στα δύο ιερατικά γένη, των Ευμολπιδών και των Κηρύκων, οι οποίοι εκόμιζαν, σπουδές, δίμηνη δηλαδή εκεχειρία, εάν η Αθήνα βρισκόταν σε πόλεμο με άλλες ελληνικές πόλεις.

Οι ξένοι που συνέρρεαν ήταν πολυπληθείς και έτσι τα Ελευσίνια Μυστήρια αποτέλεσαν πανελλήνια εορτή.

(5) ΑΛΥΤΟ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΤΕΛΕΤΩΝ.

Μετά την πανηγυρική άφιξη της πομπής στην πόλη, οι μύστες αναπαύονταν όλη την υπόλοιπη νύχτα και την ημέρα που
ακολουθούσε, για να λάβουν μέρος στις μυστικές τελετές, την αρχή της νύκτας της 21ης Βοηδρομιώνος.

Οδηγούμενοι από τον ιεροφάντη και τον δαδούχο, οι μύστες εισέρχονταν στο Τελεστήριο, όπου ξεκινούσαν οι τελετές.

(6) ΕΝΑΛΛΑΓΗ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΟΥΣ.

Το ερώτημα που έχει απασχολήσει τους περισσότερους μελετητές των Μυστηρίων είναι που ακριβώς τελούνταν αυτές οι δραματικές παραστάσεις.

Ο Φουκάρ, στηριζόμενος σε διάφορες μαρτυρίες αρχαίων συγγραφέων, κυρίως τονΑριστοφάνη, πιστεύει ότι κατά τη διάρκεια της τελετής υπήρχε έντονη εναλλαγή σκότους και φωτός.

(7) ΤΟ ΣΤΑΧΥ ΤΟΥ ΑΔΥΤΟΥ.

Τη μύηση και την τελετή ακολουθούσε η εποπτεία, η οποία αποτελούσε την τρίτη και την υψηλότερη βαθμίδα των Μυστηρίων και τελούνταν τη νύχτα της 22ας Βοηδρομιώνος.

Κατά τον Ιππόλυτο, χριστιανό συγγραφέα του 2ου αιώνα μ.Χ., κεντρικό σύμβολο της εποπτείας ήταν ένα στάχυ, το οποίο φυλασσόταν στο άδυτο του Τελεστηρίου και αφού θεριζόταν τελετουργικά από ένα σιωπηλό θεριστή, τον ιεροφάντη, επιδεικνυόταν με μεγάλη επισημότητα στους πιστούς, σύμβολο της ανεξάντλητης δημιουργικής δύναμης της μητέρας γης.

(8) ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ.

Από τον οίκο των Ευμολπιδών προερχόταν ο ιεροφάντης, η υπέρτατη αρχή των Μυστηρίων, στον οποίο η αθηναϊκή πολιτεία παρείχε τιμές, ανάλογες με εκείνες των πολιτικών αρχόντων.

Το αξίωμά του ήταν ισόβιο και κληρονομικό στο γένος των Ευμολπιδών.

(9) Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ.

Η λατρεία της Δήμητρας και της Κόρης έφτασε στο απόγειο με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα που πήρε στην Αττική και προπαντός στην Ελευσίνα, όπου πρωτάρχισαν να τελούνται τα περιλάλητα Μυστήρια, που γι’ αυτά όμως κατέχουμε ελάχιστα στοιχεία, ολότελα ανεπαρκή για να σχηματίσουμε μια ικανοποιητική ιδέα και εικόνα.

(10) ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ.

Στον «Ομηρικό Ύμνο», η Δήμητρα φεύγοντας από το φιλόξενο σπίτι του Κελεού είπε, «μονάχη μου θα σας μυήσω στα Μυστήριά μου, να εκτελείται τις ιερουργίες τους και να
εξευμενίζεται το πνεύμα μου».

Στο τέλος του ποιήματος αναγράφονται τα εξής, «η Δήμητρα μύησε όλους στα σεπτά Μυστήριά της που δεν επιτρέπεται να τα παραμελεί κανείς, μα μήτε να τα διερευνά μηδέ να τα κοινωνιολογεί, επειδή του κλείνει το στόμα ο βαθύς σεβασμός».

(11) ΥΠΟΔΙΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ. (ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΑΓΡΑΣ).

Η μύηση στα Μυστήρια ήταν ο βασικός σκοπός των γιορτών στην Ελευσίνα. Υπήρχαν δυο βαθμοί μύησης, ο πρώτος ήταν ένα είδος
«προετοιμασίας μακρινής των υποψηφίων» που γίνονταν κατά τη διάρκεια των «Μικρών Μυστηρίων» ή «Μυστηρίων της Άγρας», που έτσι ονομάστηκαν επειδή ηπροκαταρκτική αυτή μύηση γινόταν στις αρχές της Ανοίξεως, στο προάστιο της Αθήνας, την Άγρα.

(12) ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ.

Κατά τα τέλη Αυγούστου άρχιζαν και διαρκούσαν δέκα μέρες.

Γίνονταν ιερή εκεχειρία, πριν και μετά τη γιορτή, που την ανάγγελλαν ειδικοί απεσταλμένοι που ονομάζονταν σπονδοφόροι.

Υπήρχε ένας νόμος που απαγόρευε στους πιστωτές, ακόμα κι αν είχαν στο χέρι απόφαση δικαστηρίου, να προβούν σε κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων ή σε προσωποκράτηση του οφειλέτη, όσο διαρκούσαν τα Μυστήρια.

(13) ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ.

Η γιορτή των καθαυτό Μυστηρίων άρχιζε με την άφιξη στην Ελευσίνα.

Γι’ αυτό το σημείο μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε.

Ανάμεσα στις πολλές απόψεις που έχουν διατυπωθεί θα διαλέξουμε τις σημαντικότερες.

(14) ΑΛΛΕΣ ΘΕΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ, ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΔΗΜΗΤΡΑ.

Κατά τις ανασκαφές που έκανε στην Ελευσίνα η Αρχαιολογική Εταιρία της Αθήνας, βρέθηκαν δύο ανάγλυφα αφιερωμένα στο θεό και στη θεά, χωρίς να αναφέρουν το όνομά τους.

Μια άλλη πανάρχαιη θεότητα της Ελευσίνας, η Δάειρα, ήταν σύμφωνα με το μύθο θυγατέρα του Ωκεανού και απόκτησε με τον Ερμή τον επώνυμο ήρωα της Ελευσίνας.

Κι ενώ στην αρχή ήταν αντίζηλη και έχθρα της Δήμητρας, ενσωματώθηκε αργότερα στη λατρεία και μάλιστα ταυτίστηκε με την κόρη της θεάς, την Περσεφόνη.

(15) Η ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ.

Για τις αρχαιότερες απεικονίσεις της Δήμητρας και της Κόρης έχουμε πολύ λίγες πληροφορίες.

Ο Παυσανίας αναφέρει ότι οι δυο θεές είχαν ένα μνημείο στο ναό της Φλιούντας και στο ναό της Ήρας στην Ολυμπία.

Ο Παυσανίας ακόμα δίνει πληροφορίες για το άγαλμα της Δήμητρας, στο ιερό της Φιγαλείας, που είχε κεφάλι αλόγου και χαίτη.

Όταν εξαφανίστηκε αυτό το αρχαίο ξύλινο άγαλμα, το αντικατέστησαν με ένα άγαλμα του γλύπτη Ονάτα, που καταπλακώθηκε κι αυτό σε μια καθίζηση του εδάφους στη Φιγάλεια.

(16) ΤΑ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΛΑΣΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ.

Πολλές φορές οι μεγάλοι Έλληνες γλύπτες της Κλασικής εποχής αφιέρωσαν το τάλαντό τους στην αναπαράσταση των δυο θεαινών της Ελευσίνας.

Στα έργα των αρχαίων συγγραφέων αναφέρονται διάφορα αγάλματα του Αθηναίου Ευκλείδη και του Μεσσήνιου Δημοφώντα.

Το άγαλμα του Ευκλείδη βρισκόταν στο ναό της Βούρας, στην Αχαΐα, το άγαλμα του Δημοφώντα στο ναό της Μεγαλούπολης.