ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ (ΑΘΗΝΑ ΧΡΥΣΟΣΤΕΦΑΝΗ ΚΑΙ ΤΙΜΗΜΕΝΗ ΧΩΡΑ)
Αθήνα! Χρυσοστέφανη και τιμημένη χώρα!
Οι μεγαλόχαροι θεοί επάνω σου αγρυπνούνε
Και φεύγουν απ' τον ΄Ολυμπο για να ξεκουραστούνε
στη γη σου τη βραχόσπαρτη...
Εδώ είν' όλα ευγενικά και θεϊκά πλασμένα!
Η Αρμονία η ξανθή γεννήθηκε εδώ πέρα!
Χαρὰ σ᾿ ἐσέ, χώρα λευκὴ καὶ χώρα εὐτυχισμένη!
Καμιὰ χώρα σ᾿ ὅλη τη γῆ, καμιὰ στὴν οἰκουμένη
δὲν ηὖρε τέτοιο φυλαχτὸ σὰν τὸ δικό μου μάτι.
Ἀπ᾿ ἄλλες χῶρες πέρασα γοργὰ – γοργὰ τρεχάτη
καὶ μ᾿ εἶδαν τῆς Ἑλλάδας μου τ᾿ ἀγαπημένα μέρη
σὰν ἄνεμο καὶ σὰν ἀϊτὸ καὶ σύννεφο κι ἀστέρι.
Ὅμως σ᾿ ἐσὲ τὸ θρόνο μου αἰώνια θεμελιώνω
καὶ ρίζωσ᾿ ἡ ἀγάπη μου στὰ χώματά σου μόνο.
Ξέρω μεριές όπου οι καρποί χλωρότεροι φυτρώνουν
μα εσ’ είσαι η πλουσιότερη, γιατί καμιά δεν έχει
σαν τους δικούς σου τους καρπούς. Καρποί σου οι Αθηναίοι!
Κι αν έρθουν χρόνια δίσεχτα, καταραμένα χρόνια
κι αγάλι' αγάλια αχάριστος ξεγελασμένος κόσμος
σε σβήσει από το λατρεμό κι από τη θύμησή του
θα πέσεις, θ’ αποκοιμηθείς βαθιά, δε θα πεθάνεις.
Γιατί είν’ οι θεοί αθάνατοι και χάρο δεν φοβούνται
ξεχάνονται, δε χάνονται, την πλάση πάντα ορίζουν
κι αν τους αρνιούνται οι άνθρωποι, πάντα θυμούνται εκείνοι.
Όμοια θα να 'σαι αθάνατη κ’ εσύ σαν τους θεούς σου,
εσύ ερωμένη των θεών, ω πολυαγαπημένη!
Όταν της Μοίρας η βουλή που δεν ακούει κανένα,
που δεν τη σταματάει κανείς, έρθει καιρός να στέρξει
και πατηθείς κ’ ερημωθείς και μ’ αρνηθείς κ’ εμένα
εγώ κι αθώρητη από σε κι από τον κόσμο όλο,
πάντα σιμά σου θ’ αγρυπνώ και θα σε παραστέκω.
Χαρά σε σένα, αθάνατη και δοξασμένη Αθήνα!
Ωσάν την πάναγνη ελιά όπου ποτέ δεν ρίχνει
τα φύλλα τ’ ασημένια της, χειμώνα, καλοκαίρι
και στους ελεύθερους καιρούς και στης σκλαβιάς τα χρόνια
η φωτισμένη Ακρόπολη θα’ χει δόξα αιώνια!
Οι μεγαλόχαροι θεοί επάνω σου αγρυπνούνε
Και φεύγουν απ' τον ΄Ολυμπο για να ξεκουραστούνε
στη γη σου τη βραχόσπαρτη...
Εδώ είν' όλα ευγενικά και θεϊκά πλασμένα!
Η Αρμονία η ξανθή γεννήθηκε εδώ πέρα!
Χαρὰ σ᾿ ἐσέ, χώρα λευκὴ καὶ χώρα εὐτυχισμένη!
Καμιὰ χώρα σ᾿ ὅλη τη γῆ, καμιὰ στὴν οἰκουμένη
δὲν ηὖρε τέτοιο φυλαχτὸ σὰν τὸ δικό μου μάτι.
Ἀπ᾿ ἄλλες χῶρες πέρασα γοργὰ – γοργὰ τρεχάτη
καὶ μ᾿ εἶδαν τῆς Ἑλλάδας μου τ᾿ ἀγαπημένα μέρη
σὰν ἄνεμο καὶ σὰν ἀϊτὸ καὶ σύννεφο κι ἀστέρι.
Ὅμως σ᾿ ἐσὲ τὸ θρόνο μου αἰώνια θεμελιώνω
καὶ ρίζωσ᾿ ἡ ἀγάπη μου στὰ χώματά σου μόνο.
Ξέρω μεριές όπου οι καρποί χλωρότεροι φυτρώνουν
μα εσ’ είσαι η πλουσιότερη, γιατί καμιά δεν έχει
σαν τους δικούς σου τους καρπούς. Καρποί σου οι Αθηναίοι!
Κι αν έρθουν χρόνια δίσεχτα, καταραμένα χρόνια
κι αγάλι' αγάλια αχάριστος ξεγελασμένος κόσμος
σε σβήσει από το λατρεμό κι από τη θύμησή του
θα πέσεις, θ’ αποκοιμηθείς βαθιά, δε θα πεθάνεις.
Γιατί είν’ οι θεοί αθάνατοι και χάρο δεν φοβούνται
ξεχάνονται, δε χάνονται, την πλάση πάντα ορίζουν
κι αν τους αρνιούνται οι άνθρωποι, πάντα θυμούνται εκείνοι.
Όμοια θα να 'σαι αθάνατη κ’ εσύ σαν τους θεούς σου,
εσύ ερωμένη των θεών, ω πολυαγαπημένη!
Όταν της Μοίρας η βουλή που δεν ακούει κανένα,
που δεν τη σταματάει κανείς, έρθει καιρός να στέρξει
και πατηθείς κ’ ερημωθείς και μ’ αρνηθείς κ’ εμένα
εγώ κι αθώρητη από σε κι από τον κόσμο όλο,
πάντα σιμά σου θ’ αγρυπνώ και θα σε παραστέκω.
Χαρά σε σένα, αθάνατη και δοξασμένη Αθήνα!
Ωσάν την πάναγνη ελιά όπου ποτέ δεν ρίχνει
τα φύλλα τ’ ασημένια της, χειμώνα, καλοκαίρι
και στους ελεύθερους καιρούς και στης σκλαβιάς τα χρόνια
η φωτισμένη Ακρόπολη θα’ χει δόξα αιώνια!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου