για να πατάμε και να σβήνουμε είμαστε
τα ωραία και τ' αληθινά, τ' άνθια και τις λαμπάδες.
Τον ήλιο και τα ηλιόχαρα οχτρευόμαστε,και τις αγάπες της καρδιάς και του παιδιού τα γέλια,με νεκροσάβανο σκεπάζουμετο Λόγο τον τετράψυχο στα γαληνά Βαγγέλια.
Είμαστ' ο κούφιος ήχος ο παράταιρος στων κεραυνών το ταίριασμα και στων κελαϊδημάτων, χαλάσματα και σκιάχτρα κάνουμε
τους θείους ναούς και τα λευκά κορμιά των αγαλμάτων.
Μα να ο ραγιάς τα σύντριψε τα σίδερα,«Ζωή!» ο Τεχνίτης έκραξε, Σοφέ, αλαλάζεις «Νίκη!»φύγαμε τότε και τρυπώσαμεμέσ' στων ερήμων τις μονιές και γίναμεν οι λύκοι.
Και τώρα κάθε που απαντήσουμετην Υπατία την άτρομην Ιδέα την αστρομάτα,τη σφάζουμε, τη χιλιοκομματιάζουμε,και - ω λύσσα! - τα κομμάτια της τα ρίχνουμε στη στράτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου