ΗΦΑΙΣΤΕ ΘΕΕ ΣΙΔΗΡΟΥΡΓΕ ΣΦΥΡΗΛΑΤΙΣΕ ΜΑΣ

Ήφαιστε, γιέ του Δία και της Ήρας αποδιοπομπαίε και αποσυνάγωγε. Θεέ, που αντί του Ολύμπου, τα φοβερά ηφαίστεια, σου πρέπουν για κατοικία, που αντί για καθαρά παλάτια, τα καπνισμένα εργαστήρια των σιδηρουργών αγαπάς και αντί τρυφερά τραγούδια Νυμφών, εκκωφαντικά κτυπήματα σφυριών κι αμονιών βογκητά και φυσερών φυσήματα και τσίριγμα φλογών σε διασκεδάζουν... 

Άγριε, μονόχνοτε, δύσμορφε, κουτσέ θεέ, που με τα τριχωτά σου χέρια, με τα καψαλισμένα γένια σου και με το πάντα μουτσουρομένο πρόσωπο... ξένος μοιάζεις στους θεούς, κι αποτρόπαιο στις Μούσες. 

Εσύ, που μόνο, μεθυσμένα τραγούδια Σελινών και βωμολοχίες Γύφτων ξέρει να ξεστομίζεις. 

Εσύ, μοναχικέ ανάπηρε θεέ, που ακόμα και η θεϊκή μητέρα σου σε απαρνήθηκε... που άπονα - οργισμένη από ντροπή - σε πέταξε στο διάστημα και που διάπυρος, για μέρες, τον ουράνιο θόλο διέσχισες... και που στα νερά της Λήμνου έπεσες τελικά, δημιουργώντας θεόρατα κύματα αναβράζωντα!

Εσύ, που αρχιμάστορα είσαι των μυστηριακών Kαβείρων και των Τελχίνων φίλος θεϊκός. 

Τρομερά Θεέ, Τεχνουργέ, που, άπυρου κάλλους, τεχνουργήματα κατασκευάζεις! Σκήπτρα θεϊκά, θρόνους χρυσούς, όπλα άθραυστα και ανίκητα, αλυσίδες αόρατες... και πάνω από όλα, πιο θαυμαστά, πανώρια αγάλματα από μέταλλο, ξέρεις να φτιάχνεις. 

Aριστουργήματα άψυχα, που όμως, σαν τους ζωντανούς μιλάνε και περπατούν! 

Ήφαιστε θεέ, που με την τρομερή σου σφύρα, την εγκυμονούσα - σεπτή - κεφαλή του Δία άνοιξες... και που, ως Μαία θεϊκή, την Τιτάνια Παλλάδα Αθηνά λευτέρωσες... (ευεργετώντας έτσι θεούς και ανθρώπους...) Aπαράμιλλε θεϊκέ τεχνουργέ. Εμπνευσμένε δημιουργέ. 

Kαλλιτέχνη αληθινέ. Εφευρετικέ, έξυπνε και πονηρέ... που τελικά την Ήρα έκανες να σε δεχτεί και πάλι, σαν θεϊκό παιδί της, στον Όλυμπο. 

Εσύ, που παρά όλη την θεϊκή σου ασχήμια... όμορφες γυναίκες πάντα είχες για συντροφιά, όπως τη Χάρη, την Aγλαΐα και την πανώρια Αφροδίτη... που ούτε ο Άρης ο παλικαράς δεν μπόρεσε να σου πάρει! (Aλήθεια, πώς αλυσοδεμένος βρέθηκε - παγιδευμένος από αόρατο δίχτυ μεταλλικό, από εσένα φτιαγμένο! ...και πώς ντροπιασμένος μπροστά στους θεούς στάθηκε, περίγελο... για την αποκοτιά του, στη θεϊκή σου κλίνη να ξαπλώσει!)

Tετραπέρατε, θεέ σιδηρουργέ, που κανείς στην πανουργία, όπως και στα τεχνουργήματα, δε σε φτάνει... κάνε τη φλόγα της δημιουργίας, της τεχνικής, της σοφίας και της ομορφιάς, από μέσα μας, ποτέ να μην σβήσει... και οδήγησε μας σε δρόμους μυστηριακούς. 

Mπροστά στους Kάβειρους - Μεγάλους Θεούς - αξίωσε μας να σταθούμε. Aπό τα «βαριά τα μέταλλα» απάλλαξε μας και με τη σφύρα σου, στο αμόνι της ζωής, σφυρηλάτησε μας. Kατέστησε μας θεέ, ιδανικό τεχνούργημα, καλλιτεχνικό αριστούργημα, αληθινό κόσμημα συμπαντικό!

Ήφαιστε, Θεέ σιδηρουργέ ... Xαίρε!

ΠΗΓΗ

http://ancientgreece-psmavro.blogspot.gr/2010/11/x.html