ΣΩΚΡΑΤΗΣ :
Κατὰ τὴν γνώμη μου, αὐτὸ περισσότερο ἀπό ὁτιδήποτε ἄλλο χαρακτηρίζει τοὺς δαίμονες.
Ἐπειδὴ ἦταν φρόνιμοι καὶ «δαήμονες» (σοφοί) τοὺς ὀνόμασαν «δαίμονες».
Καὶ στὴν ἀρχαία γλῶσσα μας τὸ ὄνομα αὐτὸ ἀντιστοιχεῖ στὸ ἴδιο.
Σωστὰ λοιπόν καὶ αὐτὸς καὶ ἄλλοι ποιητὲς λένε ὅτι, νὰ πεθάνει κάποιος ἀγαθός, μεγάλη τύχη καὶ τιμὲς ἀποκτᾶ καὶ γίνεται δαίμονας, σύμφωνα μὲ τὴν ὀνομασία τῆς φρόνησης.
Σωστὰ λοιπόν καὶ αὐτὸς καὶ ἄλλοι ποιητὲς λένε ὅτι, νὰ πεθάνει κάποιος ἀγαθός, μεγάλη τύχη καὶ τιμὲς ἀποκτᾶ καὶ γίνεται δαίμονας, σύμφωνα μὲ τὴν ὀνομασία τῆς φρόνησης.
Ἔτσι καὶ ἐγὼ λοιπὸν ἀντιλαμβάνομαι τὸν «δαήμονα», δηλαδὴ κάθε ἄνθρωπο, θεϊκὸ ὅσο ζεῖ καὶ ἀφοῦ πεθάνει, καὶ νομίζω ὅτι σωστὰ ὀνομάζεται «δαίμων».
Τοῦτο τοίνυν παντὸς μᾶλλον λέγει, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, τοὺς δαίμονας• ὅτι φρόνιμοι καὶ <δαήμονες> ἦσαν, “δαίμονας” αὐτοὺς ὠνόμασεν•
καὶ ἔν γε τῇ ἀρχαίᾳ τῇ ἡμετέρᾳ φωνῇ αὐτὸ συμβαίνει τὸ ὄνομα.
λέγει οὖν καλῶς καὶ οὗτος καὶ ἄλλοι ποιηταὶ πολλοὶ ὅσοι λέγουσιν ὡς, ἐπειδάν τις ἀγαθὸς ὢν τελευτήσῃ, μεγάλην μοῖραν καὶ τιμὴν ἔχει καὶ γίγνεται δαίμων κατὰ τὴν τῆς φρονήσεως ἐπωνυμίαν.
ταύτῃ οὖν τίθεμαι καὶ ἐγὼ [τὸν δαήμονα] πάντ᾽ ἄνδρα ὃς ἂν ἀγαθὸς ᾖ, δαιμόνιον εἶναι καὶ ζῶντα καὶ τελευτήσαντα, καὶ ὀρθῶς “δαίμονα” καλεῖσθαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου