ΤΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΤΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Ο Σωκράτης αντιμετώπιζε την ενασχόλησή του με τη φιλοσοφία ως αποστολή, στην οποία τον παρακινούσε, όπως ισχυριζόταν, μια εσωτερική φωνή (το δαιμόνιο) που θεωρούσε
θεϊκή. 

Έτσι, χωρίς να δέχεται την παραμικρή αμοιβή για τη διδασκαλία του, ζώντας ο ίδιος ο Σωκράτης και η οικογένειά του με στερήσεις και φτώχια, έθεσε ως χρέος του την πνευματική αφύπνιση των συμπολιτών του. 

Ο χώρος συναναστροφής του ήταν όχι κάποια σχολή αλλά η αγορά, όπου προσέλκυε κυρίως νέους με αριστοκρατική καταγωγή. Ωστόσο, ο Σωκράτης ήταν πρόθυμος να συζητήσει με ανθρώπους από κάθε τάξη σε σχέση με ηθικά, κοινωνικά, πολιτικά και θρησκευτικά ζητήματα.

Ο Σωκράτης έθεσε στο κέντρο του φιλοσοφικού ενδιαφέροντός του τον άνθρωπο και τη φύση του. 

Ο στόχος του ήταν η αυτογνωσία (το «γνώθι σαυτόν») και η φροντίδα της ψυχής για ηθική βελτίωση. 

Ο Σωκράτης πίστευε, αντίθετα με τους σύγχρονούς του Σοφιστές, ότι ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει κάτω από προϋποθέσεις και με τη σωστή μέθοδο στην κατάκτηση της αντικειμενικής και σταθερής γνώσης, που δεν υπόκειται σε αλλαγές ανάλογα με τον τόπο και το χρόνο.

Τα ερωτήματα στα οποία προσπαθούσε να απαντήσει ο Σωκράτης και οι συνομιλητές του είχαν να κάνουν με το ποιο είναι το περιεχόμενο και η ουσία εννοιών, όπως η αρετή, η δικαιοσύνη, το αγαθό κλπ. 

Ο Σωκράτης επιχειρούσε να προσδιορίσει αυτές τις έννοιες όχι σε θεωρητικό επίπεδο αλλά στην πρακτική τους βάση, καθώς θεωρούσε ότι για να πράττει ο άνθρωπος, π.χ. το δίκαιο και το αγαθό είναι απαραίτητο να γνωρίζει τι σημαίνει δικαιοσύνη και ποιο είναι το αγαθό. 

Ο Σωκράτης πίστευε ότι κανείς δεν είναι κακός με τη θέλησή του («ουδείς εκών κακός») αλλά η αιτία που τον οδηγεί να πράττει το κακό είναι η άγνοιά του. 

Επομένως, ο Σωκράτης θεωρούσε ότι η αρετή και η γνώση είναι ταυτόσημες έννοιες.