Εσύ, που ξέρεις της μουσικής όλα τα βήματα, τους δρόμους και τα μέτρα...
και που κανένας δε σε ξεπερνά στη χάρη και το τραγούδι.
Eσύ, που τις χορδές του νου, της καρδιάς και τις ψυχής παίζεις στα δάχτυλα σου...
Απόλλωνα τρανέ τοξότη, φωτεινέ.
Που τα τέρατα του σκοταδιού, τα δύσοσμα και τα φοβερά, εξολοθρεύεις.
Τοξευτή θανατερέ, που κανείς από τη σαΐτα σου δε γλιτώνει...
Σε σένα προστρέχω.
Γλίτωσε με, από τον αιμοβόρο Πύθωνα (το φόβο) που φωλιάζει στα κατάβαθα της ψυχής μου.
Kαθάρισε με, από το μίασμα, που γεννά η αμαρτία...
και στείλε το θεϊκό γιό σου, τον Aσκληπιό, να γιατρέψει το πονεμένο μου κορμί.
Και εγώ, σου δίνω υπόσχεση πως άλλη φορά...
ούτε για το παίξιμο της κιθάρας μου θα παινευτώ ούτε για τις ριξιές του τόξου μου, μα ούτε και για τις μαντεψειές μου! ...γιατί, πιο τρανός Κιθαρωδός, πιο αλάθητος Τοξότης, πιο σοφός Προγνώστης, από εσένα, άλλος, δεν υπάρχει!
Tιμημένε Aπόλλωνα φωτεινέ...
Δήλιε, Τοξότη, Λοξία, Μάντη, Ιαματικέ... Xαίρε!
http://ancientgreece-psmavro.blogspot.gr/2010/11/x_7450.html
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου