ΤΑ ΥΒΡΙΣΤΙΚΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΠΙΣΗΜΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΑΥΤΑ ΨΑΛΛΟΥΝ ΣΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ + ΒΙΝΤΕΟ

Ύβρεις, συκοφαντίες, κατάρες, αναθεματισμοί, αφορισμοί κ.λπ. ονομαστικά κατά των Ελλήνων και του Ελληνικού Πολιτισμού υπάρχουν στα ιερά χριστιανικά κείμενα, στα διδάγματα των αγίων και των Πατέρων της Εκκλησίας, αλλά και ψέλνονται καθημερινά στους ναούς της Ελλάδας.

Πάρτε ένα δείγμα:

Τατιανός
Ο Τατιανός (β΄ αι. μ.Χ.), από τους κορυφαίους απολογητές του Χριστιανισμού, έγραψε το έργο με τίτλο «Προς Έλληνας», απ' όπου διαβάζουμε:

3 «Οι Έλληνες δεν δημιούργησαν τίποτε δικό τους, αλλά όλα τα παρέλαβαν από τους βαρβάρους» (παρ. 1).

3 «(Ο Πλάτων ήταν) κοιλιόδουλος» (παρ. 2).

3 «(Ο Αριστοτέλης ήταν) κόλαξ» του Μ. Αλεξάνδρου.

3 «(Ο Μ. Αλέξανδρος ήταν) μειράκιον μανιακόν».

3 «(Ο Ηράκλειτος ήταν) αμαθής» (παρ. 3).

3 «(Η φιλοσοφία του Ηρακλείτου ήταν) Ηρακλείτου σκότος».

3 «(Ο Εμπεδοκλής ήταν) αλαζών».

3 «(Ο Δημόκριτος ήταν) αβδηρολόγος» (παρ. 17).

3 «Έπειτα πως δεν ντρέπεσθε, να έχετε τόσες ποιήτριες όχι για τίποτε χρήσιμο, άπειρες πόρνες;» (παρ. 34α).

3 «Και η μεν Σαπφώ γύναιον πορνικόν, ερωτομανές, και την εαυτής ασέλγειαν άδει» (παρ. 33α).

3 «(Σεις οι Έλληνες) ρητορικήν μεν γαρ επ' αδικία και συκοφαντία συνεστήσασθε» (παρ. 16).

3 «Δεν ρίπτετε εις τον βόθρον τα υπομνήματα της κακίας μαζί με τον ποιήσαντα Πυθαγόρα;... 

Ο σώφρων, ο οποίος παρέδωσε δια συγγραμμάτων ληρήματα και φλυαρίες, έγινε ενδοξότερος εξ αιτίας της χαλκευτικής (χάλκινος ανδριάντας του), η οποία σώζεται ως σήμερα. 

Και τον ψευδολόγο Αίσωπο κατέστησαν αείμνηστον όχι μόνο τα μυθολογήματα αλλά και η περισπούδαστη πλαστική του Αριστοδήμου... να χάσκωμε ενώπιον των έργων του Καλλιάδου...» (παρ. 34α-34β).

Εφραίμ ο Σύρος

«Μίσησε φορέματα μαλακά (των Ελλήνων), μίσησε βαψίματα όμορφα, μίσησε ομορφιά και τα συνοδεύοντα αυτά δαιμονικά άσματα, κιθάρες και αυλούς, τους κρότους των χορών και τις άτακτες φωνές. 

Δεν γνωρίζεις, άθλιε, πως όλα τούτα σπορά του διαβόλου είναι;... 

Ποιά γραφή επαινεί τους αυλίζοντες, τους κιθαρίζοντες, τους γελώντες, τους χορεύοντες και τους αγαπώντες τον κόσμο κι όλα τα του κόσμου;... 

Ας τιμήσωμε τις εορτές του Κυρίου με αυλούς και με κιθάρες ως χριστιανοί και όχι ως Έλληνες με δάφνες και άνθη η με κάτι άλλο που θα μοιάζη με ελληνικό.»

Θεόφιλος Αντιοχείας

Ο Θεόφιλος Αντιοχείας συνέγραψε τρία βιβλία με τίτλο «Προς Αυτόλυκον»: 

3 «Τι δε ωφέλησε τον Άρατο η σφαιρογραφία του κοσμικού κύκλου η αυτούς που είπαν όμοια πράγματα μ' αυτόν, πλην της κατ' άνθρωπον δόξας, την οποίαν εκέρδισαν όχι κατ' αξίαν; Τι αληθές είπαν; η τι ωφέλησαν τον Ευριπίδη και τον Σοφοκλή η τους άλλους τραγωδιογράφους οι τραγωδίες, τον Μένανδρο και τον Αριστοφάνη και τους λοιπούς κωμικούς οι κωμωδίες η τον Ηρόδοτο και τον Θουκυδίδη οι ιστορίες τους η τον Πυθαγόρα τα άδυτα αγιαστήρια και οι στήλες του Ηρακλέους η τον Διογένη η κυνική φιλοσοφία η τον Επίκουρο το δόγμα ότι δεν υπάρχει θεία πρόνοια η τον Εμπεδοκλή η διδασκαλία της αθεότητας η τον Σωκράτη ο όρκος εις τον Κύνα;..

Γιατί πέθανε εκουσίως, ποιόν και ποιάς φύσεως μισθό ήλπιζε, ότι θα λάβη μετά θάνατον; Τι δε ωφέλησε τον Πλάτωνα η παιδεία, την οποία διεμόρφωσε, η τους άλλους φιλοσόφους τα δόγματά τους...;

Αυτά λέμε, για να επιδείξουμε την ανωφελή και άθεη διάνοιά τους.

Όλοι αυτοί, αγαπήσαντες την κενή και μάταιη δόξα, ούτε αυτοί εγνώρισαν την αλήθεια ούτε άλλους βεβαίως προέτρεψαν προς την αλήθεια» (βιβλ. Γ , παρ. 2-3).

3 «Πλάτων δε, ο δοκών Ελλήνων σοφώτερος γεγενήσθαι, εις πόσην φλυαρίαν εχώρησεν» (βιβλ. Γ , παρ. 16).

3 «(Οι Έλληνες σοφοί) ουχί και περί σεμνότητος πειρώμενοι γράφειν ασελγείας... εδίδαξαν επιτελείσθαι...;» (βιβλ. Γ , παρ. 3).

3 «Υπό δαιμόνων δε εμπνευσθέντες (σ.σ. οι Έλληνες ποιητές) και υπ' αυτών φυσιωθέντες (= αλαζονευθέντες) α είπον δι' αυτών είπον3 φαντασία και πλάνη ελάλησαν3 και ου καθαρώ πνεύματι αλλά πλάνω» (βιβλ. Β , παρ. 8 ).

3 «Αλλά και περί της κοσμολογίας ασύμφωνα αλλήλοις και φαύλα (=πρόστυχα) εξείπον» (βιβλ. Β , παρ. 8 ).

3 «Πολλοί λοιπόν απ' τους (Έλληνες) συγγραφείς εμιμήθησαν (τους Εβραίους) και ηθέλησαν να συντάξουν διήγησιν περί τούτων και λαμβάνοντας από εδώ (από την Βίβλο) τις αφορμές είτε περί της κτίσεως του κόσμου είτε περί της φύσεως του ανθρώπου δεν διετύπωσαν ούτε καν ένα σπινθήρα άξιο της αλήθειας. 

Φαίνεται δε, ότι τα υπό των φιλοσόφων η συγγραφέων και ποιητών λεγόμενα είναι αξιόπιστα εξ απόψεως εκφραστικού καλλωπισμού3 αλλ' ο λόγος τους δεικνύεται μωρός και κενός, καθ' όσον η φλυαρία τους είναι άφθονη, δεν ευρίσκεται δε σ' αυτά η τυχόν υπάρχουσα αλήθεια» (Β, 12).

3 «Των προφητών μεταγενέστεροι γενόμενοι οι (Έλληνες) ποιηταί και φιλόσοφοι έκλεψαν εκ των Αγίων Γραφών» (Α, 14).

3 «Αλλά και όλοι οι νομοθέτες ευρίσκονται να νομοθετούν μεταγενέστερα. 

Εάν αναφέρη κανείς τον Σόλωνα τον Αθηναίο, αυτός έζησε κατά τους χρόνους των βασιλέων Κύρου και Δαρείου, κατά τον χρόνο του προειρημένου προφήτου Ζαχαρίου, ζήσαντος πολλά έτη μεταγενέστερα (του Μωυσέως). 

Εάν αναφέρη κανείς τους νομοθέτες Λυκούργο, Δράκοντα η Μίνωα, προηγούνται τούτων σε αρχαιότητα τα ιερά μας (=εβραϊκά) βιβλία» (Γ 23).

3 «(Οι Έλληνες ήσαν) άθλιοι και δυσσεβέστατοι και ανόητοι... και φιλοσοφήσαντες ματαίως» (Γ, 18 ).

Μέγας Βασίλειος

3«Μη δειλιάζετε από των ελληνικών πιθανολογημάτων, τα οποία είναι σκέτα ξύλα, μάλλον δε δάδες, που απώλεσαν και του δαυλού την ζωντάνια και του ξύλου την ισχύν, μη έχοντος δε ούτε και του πυρός την φωτεινότητα, αλλά ως δάδες καπνίζουσες καταμελανώνουν και σπιλώνουν όσους τα πιάνουν και φέρουν δάκρυα στα μάτια όσων τα πλησιάζουν». 

(«Εnarratio in prophetam I», κεφ. 7, τ. 196, γρ. 3-9.)

3 «Είναι δε εχθροί οι Έλληνες, διότι διασκεδάζουν καταβροχθίζοντας με ορθάνοιχτο το στόμα τον Ισραήλ». 

(Από την «Patrologia Graeca» του αββά Migne.) 

Από το πρωτότυπο: 

«Και ράξει ο Θεός τους επανισταμένους επί όρος Σιών επ' αυτόν, και τους εχθρούς αυτού διασκεδάσει, Συρίαν αφ' ηλίου ανατολών και τους Έλληνας αφ' ηλίου δυσμών, τους κατεσθίοντας τον Ισραήλ όλω τω στόματι. 

Ράξειν ουν αυτούς επαγγέλλεται και καταβαλείν πάντας τους επανισταμένους τω όρει Σιών, και διασκεδάσειν αυτών την κατά της αληθείας ασεβή συμφωνίαν. 

Εισί δε οι εχθροί Σύροι και Έλληνες3 οι μεν τα προς ανατολάς του ηλίου κατέχοντες, οι δε τα προς τας δυσμάς. 

Δια τούτο δε διασκεδασθήσονται, επειδή κατήσθιον όλω τω στόματι τον Ισραήλ.» («Εnarratio in prophetam Ιsaiam», κεφ. 9, τμ. 230, γρ. 1-10.)

3 «Ημείς δε, ώσπερ απεφύγομεν Έλληνας.» («Contra Sabellianos et Arium et Anomoeos», τ. 31, σελ. 600, γρ. 32.)· ·(«Εpistulae», Epistle 345, τμ. 1, γρ. 25.)

3 «Οι των Ελλήνων σοφοί, οι την φιλοσοφίαν ασκήσαντες, και την μισογυνίαν ελόμενοι, κατακρίνουσι τους εν τη αληθινή σοφία όντας, και συμπεπλεγμένους γυναικαρίοις ασώτοις.»(«Sermo de contubernalibus», τ. 30, σελ. 824, γρ. 39-42.)

Κλήμης ο Αλεξανδρεύς

Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς στο έργο του «Προτρεπτικός προς Έλληνας» έγραφε:
· · · ·
Ωριγένης
3 «Εγώ δεν αρνούμαι, ότι ο Πλάτων, αφού έμαθε τις φράσεις του "Φαίδρου" από κάποιους Εβραίους και ακόμη αφού ήλθε σε επαφή με τα λόγια των προφητών, παρέθεσε τα (δικά του) λόγια...» (Ωριγένης, «Κατά Κέλσου», 6,19.)

3 «Πως πραγματικά να μην είναι μικρός αυτός που λέει, ότι δεν υπάρχει (θεία) πρόνοια η ότι τα πάντα αποτελούνται από άτομα και κενό, και που λέει ακόμη τις ηλιθιότητες και φλυαρίες της έξω (=ελληνικής) θεωρούμενης σοφίας; 

Αυτός ο άνθρωπος είναι αληθινά μωρός και οι θεωρίες αυτές είναι αληθινά μωρές. 

Και αν εξετάσης με μια και μόνη ματιά κάθε ελληνική και βαρβαρική φιλοσοφία, θα πης, ότι στα σημεία που διαφωνεί προς τη διδασκαλία του Χριστού είναι μωρία.» («Πεπραγμένα εκ των έργων Βασιλείου και Γρηγορίου Ναζιανζηνού», 16,49.)

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Τα παρακάτω κείμενα είναι του Ιωάννη Χρυσοστόμου και προέρχονται από την πολύτομη έκδοση «Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας» του χριστιανικού εκδοτικού οίκου «Γρηγόριος Παλαμάς» (1980). 

Ο Ιωάννης Χρυσόστομος χαρακτηρίζει ονομαστικώς τους Έλληνες:

3 «Μωρούς»: τόμος 18, σελ. 17.

3 «Εκφέροντες λόγους ματαίους και ακαθάρτους»: 18,113.

3 «Κυλιομένους ομού με πόρνους και μοιχούς...»: 18,115.

3 «Δεισιδαίμονας»: 34,429.

3 «Αιμομείκτας μετά μητέρων και αδελφών»: 34,459.

3 «Ασοφωτέρους από τα ζώα»: 34, 497.

3 «Εστιγματισμένους», «χειροτέρους από τους χοίρους που πασαλείβονται με περιττώματα», «κυνικά καθάρματα», «παναθλίους», «παμμιάρους», «αναισχύντους» κ.α.

Στο έργο του «Ερμηνεία εις την προς Ρωμαίους Επιστολήν» αναφέρει: 

«Που είναι τώρα οι σοφοί των Ελλήνων με τα πυκνά τους γένεια, με τους έξωμους χιτώνες τους και με τα παραφουσκωμένα λόγια; Όλη την βάρβαρη Ελλάδα ο σκηνοποιός (ο Παύλος) επέστρεψε (=εκχριστιάνισε). 

Ας είναι κι αυτός ανάμεσά τους ο περιβόητος Πλάτων, που τρεις φορές πήγε στη Σικελία, γεμάτος επίδειξη και κομπορρημοσύνη, μα κανείς δεν του έδωσε προσοχή. 

Όμως εκείνος ο σκηνοποιός όχι μόνο στη Σικελία, όχι μόνο στην Ιταλία αλλά και σ' όλη την οικουμένη πέταξε και δεν σκανδάλισε, κι είναι φυσικό, γιατί οι διδάσκαλοι δεν καταφρονούνται από την εργασία τους αλλά απ' τα ψέματά τους.» 

· 3 «Και γαρ άπαντα ταύτα από της κατά την φιλοσοφίαν την έξωθεν ανοίας ετίκτετο, και αύτη (= η ελληνική φιλοσοφία) ην των κακών η μήτηρ...» («Ομιλία Α πρxς Κορινθίους», τ. 18, σελ. 16.)

3 «Ούτε γαρ περί Θεού ούτε περί κτίσεώς τι υγιές ευρείν ηδυνήθησαν εκείνοι (οι Έλληνες σοφοί)3 αλλ' άπερ η παρ' ημίν χήρα επίσταται, ταύτα Πυθαγόρας ουδέποτε ήδει (=εγνώριζε)3 αλλ' έλεγον ότι θάμνος εστί και ιχθύς, και κύων γίγνεται η ψυχή. 

Τούτοις ουν, είπέ μοι, προσέχειν δει; Μεγάλοι εισίν εν τη κόμη εκείνοι, καλούς βοστρύχους (= κοτσίδες) τρέφουσι, και τρίβωνας αναβέβληνται (=φοράνε)3 μέχρι τούτων αυτοίς η φιλοσοφία. 

Αν δε τα ένδοθεν ίδης, τέφρα και κόνις και υγιές ουδέν, αλλά τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών, πάντα ακαθαρσίας γέμοντα και ιχώρος (σ.σ. «ιχώρ»: το πύον η το δηλητήριο φιδιών), και τα δόγματα πάντα σκωλήκων.»

3 «"Ουδείς θεραπεύει το κακόν δια του κακού, αλλά δια του αγαθού"3 αυτά διδάσκουν μερικοί Έλληνες φιλόσοφοι. 

Ας αισχυνθώμεν λοιπόν, εάν, ενώ υπάρχει τοιαύτη φιλοσοφία εις τους ανοήτους Έλληνας, εμείς φαινόμεθα κατώτεροι.» («Ομιλία εις Ιωάννην», 51,3.)

3 «Αν ξεκινήσουμε να παραθέτουμε τα δόγματά τους, θ' ακολουθήση πολύ γέλιο («πολύς έψεται γέλως»).»

3 «Που νυν εισί οι τους τρίβωνας αναβεβλημένοι, και βαθύ γένειον δεικνύοντες, και ρόπαλα τη δεξιά φέροντες, οι των έξωθεν (Ελλήνων) φιλόσοφοι, τα κυνικά καθάρματα, οι των επιτραπεζίων κυνών αθλιώτερον διακείμενοι, και γαστρός ένεκεν πάντα ποιούντες;» («Εις τους ανδριάντας», ΙΖ .)

3 «(Οι Έλληνες φιλόσοφοι) ποτέ δεν έκαμαν το σωστό, αλλά ήσαν δειλοί, φιλόδοξοι, αλαζόνες και είχαν ασυλλόγιστα πάθη» («Εις τον μακάριον Βαβύλαν», λόγος Β , παρ. στ ).

3 «(Οι Έλληνες φιλόσοφοι και ρήτορες είναι) καταγέλαστοι και δεν διαφέρουν από τα παιδιά που λένε ανοησίες. 

Γιατί δεν μπόρεσαν να πάρουν με το μέρος τους ούτε ένα σοφό η άσοφο, ούτε άνδρα η γυναίκα, ούτε ένα μικρό παιδί από τόσα έθνη κι από τόσους λαούς, αλλά προκαλούσαν τόσα γέλια τα βιβλία που είχαν γράψει, ώστε, μόλις τα παρουσίαζαν, να εξαφανίζωνται, γι' αυτό και χάθηκαν τα περισσότερα. 

Κι αν διασώθηκε κανένα και βρίσκεται κάπου, θα το έχουν σώσει οι χριστιανοί. 

Τόσο δεν φοβόμαστε μην πάθωμε κάποιο κακό από την έχθρα τους, τόσο περιφρονούμε την πολυμήχανη δραστηριότητά τους». («Εις τον μακάριον Βαβύλαν» και «Κατά Ιουλιανού και προς Έλληνας», λόγος Β , παρ. β .)

3 «Και ο μεν πολλά ληρήσας (φλύαρος) Πλάτων σεσίγηκεν3 ούτος (= ο Πέτρος) δε φθέγγεται... πανταχού γης και εις τα πέρατα της οικουμένης. 

Που νυν της Ελλάδος ο τύφος (=αλαζονεία); Που των Αθηνών το όνομα; Που των φιλοσόφων ο λήρος (=μωρολογία);... Τι ουν ουκ εις Πλάτωνα ενήργησεν ο Χριστός, ουδέ εις Πυθαγόραν, φησίν; Ότι πολλώ φιλοσοφωτέρα ην η Πέτρου ψυχή των ψυχών εκείνων. 

Εκείνοι μεν γαρ παίδες όντες ήσαν υπό της κενής δόξης περιτρεπόμενοι πανταχού... Ούτος (= ο Πλάτων) μεν ουν πάντα τον χρόνον ηνάλωσε περί δόγματα στρεφόμενος ανόητα και περιττά. 

Τι γαρ όφελος εκ του μαθείν, ότι μυία μετέπιπτεν, αλλ' επέβαινε τη εν Πλάτωνι οικούση ψυχή; Ποίας ταύτα ου ματαιολογίας; Πόθεν δη τοιαύτα ληρείν επεβάλετο; Ειρωνίας μεστός ην ο ανήρ και ζηλότυπος προς άπαντας διακείμενος. 

Ώσπερ ουν φιλονεικών, μήτε οίκοθεν μήτε παρ' ετέρου χρήσιμόν τι εισαγαγών3 ούτω παρά μεν ετέρου την μετεμψύχωσιν εδέξατο, παρά δε εαυτού την πολιτείαν εισήγαγεν, ένθα τα πολλής αισχρότητος γέμοντα ενομοθέτησε... 

Ποίαν ουχ υπερβάλλει ταύτα άνοιαν;... Αλλ' ο κορυφαίος των φιλοσόφων, ως εδόκει, και όπλα ταις γυναιξί περιτίθησι, και κράνη, και κνημίδας, και κυνών ουδέν διαφέρειν, λέγει, το ανθρώπινον γένος... Αεί γαρ δι' αυτών εσπούδασεν ο διάβολος.» («Κατά Ελλήνων»3 «Σύγκρισις του Πλάτωνος προς Πέτρον», παρ. γ .)

3 «Άθλιε και ταλαίπωρε (Λιβάνιε).» («Εις τον μακάριον Βαβύλα», παρ. ιη καv ιθ.)

ΑΥΤΑ ΨΑΛΛΟΥΝ ΣΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ + ΒΙΝΤΕΟ

                                                  Λειτουργικά βιβλία

Στα λειτουργικά βιβλία τα ψαλλόμενα και αναγιγνωσκόμενα στις εκκλησίες και τα μοναστήρια της Ελλάδος κείμενα, στους ύμνους, στις ωδές, στις παρακλήσεις, στα τροπάρια ο Ελληνισμός χαρακτηρίζεται «μωρία», «αγνωσία», «πλάνη», «απιστία», «λυμαντική βλάβη», «πλάνου δυναστεία», «αρχεκάκου παγίς», «άκανθα αγνωσίας», «πολύθεος απάτη», «εσπέρα αθεΐας», «σκότος πλάνης», «ύλη δυσσεβείας», «πλάνη διαβόλου», «θάλασσα πλανών»3 και οι άνθρωποι του Ελληνορρωμαϊκού κόσμου «αγέλαι εθνών» κ.λπ.:
3 Ωδή γ , σελ. 21: «Σοφία και γνώσει αληθεί οι μάρτυρες πληρούμενοι, ελληνικήν σοφίαν εμώραναν, τον σοφιστήν τε κακίας ώλεσαν, και στερρώς αθλήσαντες, επαξίως έλαβον τους της νίκης στεφάνους γηθόμενοι.» (Από την «Παρακλητική» η «Οκτώηχο», όπως και τα επόμενα.)

3 «Διδάσκαλον κτησάμενοι την σοφίαν, ένδοξοι, την του Πατρός εν Πνεύματι των Ελλήνων απεμωράνατε την σοφίαν, θεόπται αξιάγαστοι.» (Πέμπτη πρωί.)

3 Εις τον Όρθρον, σελ. 231: «Οι άσοφοι φιλοσόφους κατήσχυναν, τους ρήτορας αλιείς επεστόμισαν και γεγόνασι των εθνών σοφοί διδάσκαλοι, φωτίσαντες τα πέρατα φωτί της θείας γνώσεως, δι' αυτών διδόν ημίν το μέγα έλεος.»

3 «Σοφούς και ρήτορας ως μωρούς απελέγξαντες τη γνώσει, παμμακάριστοι Απόστολοι.» («Τριώδιον», Πέμπτη της Β βδομάδος, ωδή θ , σελ. 171.)

3 «Ρήτορας πολυφθόγγους ως ιχθύας αφώνους ορώμεν επί σοι, Θεοτόκε, απορούσι γαρ λέγειν το πως και παρθένος μένεις και τεκείν ισχύσασα.» (Σάββατο της Β βδομάδος Τριωδίου, Γ Στάσις, σελ. 310.)

3 «Χαίρε, φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα, χαίρε, τεχνολόγους αλόγους ελέγχουσα.» (Σάββατο Ακαθίστου Ύμνου, Γ Στάσις, σελ. 310.)

3 «Χαίρε, ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί, χαίρε, ότι εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί» (ομοίως).

3 «Χαίρε, των Αθηναίων τας πλοκάς διασπώσα...» (ομοίως).

3 «Χαίρε, Ελλήνων ο καθαιρέτης.» («Υμνολόγιον το χαρμόσυνον», Αγίου Γεωργίου Τροπαιοφόρου, 23 Απριλίου.)

3 «Χαίρε, ότι κατηργήθησαν των Ελλήνων ραψωδοί.» (Αγίου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου, 30 Νοεμβρίου.)

3 «Θεολόγω σου στόματι, θεολόγε Γρηγόριε, ...; εξήρανας την μωρίαν Ελλήνων και το ψεύδος...;» (Μηναίον, Μικρός Εσπερινός, σελ. 203.)

3 «Ψευδείς μεν εξέκλιναν Ελλήνων ύθλους (= φληναφήματα), πειθώ δε την τύραννον ανθρώποις μόνην είλκοντο ...;» (30 Ιανουαρίου, των Τριών Ιεραρχών, Κανών του Όρθρου, ωδή ζ , σελ. 252.)

3 «Σοφία κρείττονι καλλωπιζόμενος, τους σοφούς των Ελλήνων θεαρχικώ σθένει απεμώρανας ...;» («Μηναίον» Μαρτίου, εις τον Κανόνα, ωδή δ , σελ. 84.)

3 «Σταθηράν επιδεικνύμενος την ένστασιν, Μάρτυς Ευτύχιε, τους των Ελλήνων σοφούς ανδρείως κατήσχυνας ...;» («Μηναίον» Μαΐου, ωδή ζ , σελ. 104.)

3 «Σοφία Θεού Ιουστίνος, ο σοφός κεκοσμημένος, την των Ελλήνων απεμώρανε φιλοσοφίαν εν χάριτι ...;» («Μηναίον» Ιουνίου, 1 του μηνός, Ιουστίνου μάρτυρος, του φιλοσόφου, εις τον Κανόνα, ωδή ζ , σελ. 8.)

3 «Σοφίας της σεμνής, ιερώτατοι κλάδοι, ...; σοφίαν απεμώραναν των Ελλήνων εν χάριτι ...;» («Μηναίον» Σεπτεμβρίου, 17 του μηνός, Πίστεως-Ελπίδος-Αγάπης και Σοφίας μητρός αυτών, εις το Κοντάκιον, σελ. 117.)

3 «Οι των Ελλήνων σοφοί, ηττηθέντες τοις σοφοίς δόγμασιν ...;» (22 Σεπτεμβρίου, Φωκά ιερομάρτυρος, ωδή ε , σελ. 137.)

3 «Σοφώτατα της Ελληνικής κατεφρόνησας σοφίας, ένδοξε ...;» (2 Οκτωβρίου, Κυπριανού, ωδή η , σελ. 15.)

Πατριαρχικά κείμενα

Από τα Πατριαρχικά κείμενα (Τουρκοκρατία):

Γεώργιος Σχολάριος, ο πρώτος Οικουμενικός Πατριάρχης, παραμονές της Άλωσης:

3 «Τους γουν δυσσεβείς και αλάστορας (=καταραμένους) τούτους Ελληνιστάς... πυρί και σιδήρω και ύδατι και πάσι τρόποις εξαγάγετε της παρούσης ζωής... Ράβδιζε, είργε (=φυλάκιζε), είτα γλώσσαν αφαίρει, είτα χείρα απότεμνε3 αν και ούτως μένη κακός, θαλάττης πέμπε βυθώ.» (Σ. Λάμπρου, «Παλαιολόγεια-Πελοποννησιακά», τ. Β , σ. 247.)

Λίγο πριν από το 1821 αρκετοί μορφωμένοι υπόδουλοι άρχισαν να αποκηρύττουν τα χριστιανικά τους ονόματα και να παίρνουν ελληνικά, τα δε παιδιά τους τα βάπτιζαν με ονόματα αρχαίων Ελλήνων σοφών, ηρώων κ.λπ. 

Ο πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄ εξέδωσε το 1819 την κατά ελληνικών ονομάτων εγκύκλιο προς τους αρχιερείς:

3 «Και η κατά καινοτομίαν παρά ταύτα εισαχθείσα των παλαιών ελληνικών ονομάτων επιφώνησις εις τα βαπτιζόμενα βρέφη των πιστών, ως ηκούσαμεν, λαμβανομένη ως μία καταφρόνησις της χριστιανικής ονοματοθεσίας, είναι διόλου απροσφυής και ανάρμοστος3 όθεν ανάγκη η Αρχιερωσύνη σας να διαδώσητε παραγγελίας εντόνους εις τους ιερείς των ενοριών σας, και νουθεσίας πνευματικάς εις τους ευλογημένους επαρχιώτας σας, δια να λείψη τουντεύθεν και η κατάχρησις αύτη, και αφεθέντες της ακαίρου και μηδέν εχούσης το χρήσιμον φιλοτιμίας και επιδείξεως οι γονείς και ανάδοχοι να ονοματοθετώσιν εις το εξής εν τω καιρώ της θείας και μυστικής αναγεννήσεως τα ειθισμένα ταις ευσεβέσιν ακοαίς πατροπαράδοτα χριστιανικά ονόματα των εγνωσμένων τη Εκκλησία και των ενδόξως υπ' αυτής εορταζομένων Αγίων, δια να είναι έφοροι και φύλακες των βαπτιζομένων νηπίων και ταχείς και αδιάλειπτοι χορηγοί της χάριτος αυτών εις τους μετά πίστεως.»

Αφορισμοί 

Κατά Ευκλείδη: 

Ο αφορισμός του Ανθρακίτη
Ο ιερέας-δάσκαλος Μεθόδιος Ανθρακίτης, που καταδικάστηκε από το Πατριαρχείο και φυλακίστηκε στις 30-11-1723, γιατί δίδασκε, σε επιστολή του προς τους προκρίτους των Ιωαννίνων, που έγραψε μετά τη δίκη του (30-11-1723), αναφέρει:

3 «Γενομένης συνόδου παρεστάθηκα έμπροσθέν τους. 

Πόσοι ήσαν δεν δύναμαι να μετρήσω. 

Μου παρουσίασαν τα τετράδια διδασκαλίας μου με γνώμες από αρχαίους φιλοσόφους και την Γεωμετρίαν του Ευκλείδου. 

"Είναι δικά σου;"... "Δεν είναι δικές μου γνώμες, είναι γνώμες των φιλοσόφων." 

Τα κατεδίκασαν και τα έκαυσαν. 

Την άλλην Κυριακήν άναψαν φωτιά εις τρία μέρη της αυλής των Πατριαρχείων. 

Ολόγυρα, δια να ευχαριστηθούν το σωτήριον θέαμα, ευρίσκοντο κληρικοί και λαός άπειρος, γεμιτζήδες, παπουτσήδες, ραφτάδες. 

Συναθροίζουν Λογικές, Φυσικές, Ευκλείδην και έτερα Μαθηματικά και τα ρίπτουν στις πυρές. 

Οι φλόγες αντιφέγγισαν στα πρόσωπά τους, όχι όμως το φως μα τα σκοτάδια... 

Μου ζήτησαν να ομολογήσω, ότι παρεκινήθην από σατανικήν συνεργίαν, εθελοκακίαν και φρενοβλάβειαν και να τα αναθεματίσω ως δυσσεβή και γέμοντα πάσης βλασφημίας και ότι ουδέποτε πλέον θα διδάξω, ειδάλλως θα είμαι υπόδικος τω αιωνίω αναθέματι.» (Δ. Φωτιάδης, «Η Επανάσταση του '21», τ. Α , σελ. 160.) Το επίσημο κείμενο της καθαίρεσης του Μεθοδίου του Ανθρακίτου (Ιερεμίου Γ΄, «Καθαίρεσις διεξοδική του κακοΜεθοδίου, του όντος από την επαρχίαν Αχρίδος, δια τα μιαρά και ασεβείας γέμοντα συγγράμματα αυτού», εκδ. 1720 μ.Χ., τ. 3, σελ. 868-873.)

3 «Πλην τινα διόρθωσιν δέξαιντο αυτά, διόλου διεφθαρμένα και αναμίξ ταις βλασφημίαις συμπεφυρμένα, ουχ ήττον της Αναξαγόρου πανσπερμίας τα πάντα εν πάσι τιθέμενα, μηδέποτε διακριθησόμενα, ων το καλόν απιστία, και ύβρις παν ο πιστεύεται...» (σελ. 872).

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

«Έμαθα πως με τη χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και Θεού δεν είσθενε Έλληνες, δεν είσθενε ασεβείς αιρετικοί, άθεοι, αλλ' είσθενε βαπτισμένοι εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος και είσθενε τέκνα και θυγατέρες του Χριστού μας.» (Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, Εκδ. Ορθ. Φιλανθρ. Αδελφ. 1959, σελ. 6.)

Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος
«Το γένος των Ελλήνων είναι άξιον περιφρονήσεως και ταλανισμού, όχι διότι του έλειψαν οι Ηράκλειτοι, οι Πυθαγόρες, οι Πλάτωνες και οι Αριστοτέλεις και οι τοιούτοι άλλοι μετεωρολέσχαι (= ανοητολογούντες), αλλά διατί έλειψαν οι Αθανάσιοι, οι Βασίλειοι, οι Κύριλλοι.» (Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος, «Αντιφώνησις», Τεργέστη 1802.)

Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης

«Ταύτης (της αθανασίας) εραστής έγινε και ο μέγας αυτοκράτωρ της γης, εκείνος ο Αλέξανδρος (ενν. τον Μέγαν Αλέξανδρο), αλλ' εφάνη καταγέλαστος3 εις τον ίδιον καιρόν καθ' ον εδημοσίευεν ότι είναι υιός του Άμμωνος, εκήρυξε τον εαυτόν του νόθον και την μητέρα του μοιχαλίδα. 

Τοιαύτα τα αποτελέσματα της γηίνης επιθυμίας, τοιούτος ο κλήρος της σαρκικής ορέξεως3 γέλως και εμπαιγμός, όνειδος και αισχύνη.» (Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης, «Λόγος εις Αγίαν Άνναν».)

Ακόμη και σήμερα η Εκκλησία της Ελλάδος τα κείμενα αυτά τα χρησιμοποιεί και στην Δογματική της, και στην Κατήχησή της, και στη Λειτουργική της. Πλείστα εξ αυτών αποτελούν εν χρήσει ψαλμούς, αναγνώσεις, ύμνους, τροπάρια, ωδές κ.λπ., που ψάλλονται και διαβάζονται καθ' όλη τη διάρκεια του έτους στις εκκλησίες και στα μοναστήρια της Ελλάδας εις επήκοον των εκκλησιαζόμενων Ελλήνων, αλλά και χρησιμοποιούνται στα κηρύγματα των Ελλήνων κληρικών και ιεροκηρύκων, όπως και των σύγχρονων «ελληνορθόδοξων» απολογητών στην πολεμική τους κατά του Ελληνικού Πολιτισμού.


Τα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας της Ελλάδος, που γέμουν τέτοιων κειμένων, οι ιερείς είναι κανονικά διατεταγμένοι και νομικά υποχρεωμένοι να τα χρησιμοποιούν στις ιεροπραξίες τους.

Γιάννης Λάζαρης

Τα παρατιθέμενα κείμενα έχουν ληφθεί από το βιβλίο: 

ΤΑ ΥΒΡΙΣΤΙΚΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΠΙΣΗΜΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://eineken.pblogs.gr/2009/09/mazohistikh-apolaysh-ierwn-ybrewn.html