Τον πρώτο αιώνα πριν την εμφάνιση του Ιησού, οι Εβραίοι θ' αναπτύξουν αρετές και ικανότητες που η ανθρωπότητα θ' αργήσει πολύ να εκτιμήσει τη σημασία τους.
Παρ' όλες τις απώλειες από τους αντιστασιακούς πολέμους, τις αντιδικίες ανάμεσα στις θρησκευτικές αιρέσεις, τους κινδύνους που όλο και καιροφυλακτούν, απειλώντας τη φυλετική γνησιότητα τους, οι Εβραίοι δε θα εγκαταλείψουν ούτε στιγμή αυτό που θα λέγαμε σήμερα τα μακρόπνοα σχέδια τους. Έτσι, όταν θα τελειώσει η μετάφραση της Βίβλου από τους Εβδομήκοντα, το γεγονός θα χαιρετιστεί με ανακούφιση, καθώς η Βίβλος θα υιοθετηθεί αμέσως από τις εβραϊκές κοινότητες της Διασποράς. Για πρώτη φορά ο Εβραίος της Διασποράς, κομπλεξαρισμένος τόσα χρόνια από την προκλητική πνευματική ακτινοβολία και ανωτερότητα των ειδωλολατρών, με τη σωρεία των ποιητών, των δραματικών συγγραφέων και φιλοσόφων, έχει επιτέλους κι αυτός να επιδείξει μια δική του αποκλειστικά φιλοσοφία.
Είναι φυσικό ν' αναρωτηθεί κανείς γιατί και καλά ν' ανακατεύει ο Ιησούς τον θεό σε μια τέτοια γήινη διεκδίκηση. Δεν πρέπει να λησμονούμε ούτε στιγμή, πως ο εβραϊκός λαός είχε μια μοναδική και υποτυπώδη κουλτούρα, αποκλειστικά θρησκευτική. Κι αυτοί οι Ζηλωτές, οι ανενδοίαστοι δολοφόνοι της ανώτατης τάξης, συνδέουν τον αμείλικτο αγώνα τους με το θεό τους και την προδοσία των εντολών του απ’ αυτήν ακριβώς την τάξη που πολεμούν. Εξάλλου, Thora=Νόμος και ιουδαϊκός εθνικισμός ήταν αλληλένδετα.
Στην επιχείρηση «Μετάφραση Βίβλου» πρέπει να δούμε τη σατανικότερη επινόηση του Iουδαϊσμού. Προσποιούμενος ότι προσηλυτίζεται στην πραγματικότητα προσηλυτίζει. Η μετάφραση είχε κάποιο συγκεκριμένο προορισμό. Οι Εβδομήκοντα φτάνουν σ' ένα αποτέλεσμα που ξαφνιάζει. Αν και δούλευαν χωριστά, υποτίθεται, ο καθένας, παρουσιάζουν κείμενα μιας καταπληκτικής ομοιογένειας. Η προσαρμογή όλων τους σε μια εκ των προτέρων καθορισμένη «γραμμή» είναι φανερή. «Περιορίζοντας τους ανθρωπομορφισμούς του εβραϊκού κειμένου, επενδύοντας με όρους και νοήματα δανεισμένα από την (ελληνική) φιλοσοφία τις χτυπητές σημιτικές θέσεις και απόψεις, εγγυάται την επιρροή των μορφών της ελληνικής σκέψης. Προορισμένη αρχικά για τους Εβραίους η Βίβλος, ανταποκρίνεται τελικά στην επιθυμία να βρεθεί στη διάθεση των ειδωλολατρών. Κι έτσι γίνεται ένα αποτελεσματικό όργανο θρησκευτικής προπαγάνδας». (Marcel Simon).
Απόδειξη της σκοπιμότητας που παρακίνησε στη μετάφραση είναι ότι η μοίρα της μεταφρασμένης Βίβλου θά 'ναι η ίδια με τη μοίρα των έργων του Φίλωνα, για τον καθαρά εβραϊκό χώρο: Αμέσως μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ (70 μ.Χ.), θ' απορριφτεί και δε θα ξαναχρησιμοποιηθεί σ' αυτή τη μορφή και το περιεχόμενο. Τον καιρό όμως που κυκλοφόρησε διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο. Γιατί το πρόβλημα του Εβραίου της Διασποράς και του εξελληνισμού του αποτελούσε μια συμφορά για την ιουδαϊκή ηγεσία. Αλλά να που κατάφερε αυτό το ίδιο, αγχώδες, τεράστιο πρόβλημα να το μετατρέψει σε δικό της θρίαμβο. Οι εξελληνισμένοι Εβραίοι θα αξιοποιηθούν, καθώς νιώθουν αποκαταστημένοι, και θα μεταβληθούν σε όργανο προπαγάνδας. Εδώ μπορούμε να αποκαλυφτούμε για τη μεγαλοφυΐα του εβραϊσμού: Η τεράστια εξάπλωση της ελληνικής γλώσσας θα γίνει το όπλο που θα εξοντώσει τον πολιτισμό της.
Το αποτέλεσμα μας είναι γνωστό. Το μεσσιανικό μήνυμα θα κατακλύσει τον κόσμο και θα προκαλέσει την εμφάνιση όχι του Ιησού, αλλά του Παύλου και ενός Xριστιανισμού μπολιασμένου από τις ρίζες με τη φανατική μισαλλοδοξία κατά του ελληνικού πνεύματος, χαρακτηριστικό αποκλειστικά και τεκμηριωμένα ιουδαϊκό.
Αρκετές λογοτεχνικές πλαστογραφίες των Ιουδαίων χρωστούν την ύπαρξή τους στην προσπάθεια να αναγάγουν ένα σημαντικό μέρος της ελληνικής φιλοσοφίας στην Πεντάτευχο, την οποία είχαν δήθεν καταληστέψει οι Έλληνες. Για την απόδειξη αυτής της θρασείας κατηγορίας οι Ιουδαίοι πλαστογράφησαν παραδείγματος χάρη σχετικούς ορφικούς ύμνους· έβαλαν με απάτη στα έργα του Ησίοδου και άλλων ειδωλολατρών επικών κείμενα από την Παλαιά Διαθήκη· έκαναν τον Όμηρο αυστηρό υπέρμαχο των διατάξεων του Σαββάτου! Ο Αβραάμ παρουσιαζόταν ως ο πατέρας της αστρονομίας, ο Μωυσής προεξοφλούσε ήδη τον Πλάτωνα, σύμφωνα μάλιστα με τον Κλήμεντα τον Αλεξανδρέα ακόμη και ο Μιλτιάδης κέρδισε τη μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.) με χριστιανικό στρατήγημα: την εκστρατευτική τέχνη του Μωυσή. Ήδη ο Άγιος Ιουστίνος, ο κορυφαίος απολογητής και μεγάλος εχθρός των Ιουδαίων τον 2ο αιώνα, υπερηφανευόταν ως εξής: «Δεν διδάσκουμε επομένως τα ίδια με τους άλλους, αλλά οι άλλοι παπαγαλίζουν μόνο τα δικά μας» -ομολογώντας έτσι κατά τα άλλα αυτό που αρνείται, μόνο με αντεστραμμένη τη σχέση εξάρτησης.
Τι είχαν να προσφέρουν οι Ιουδαίοι σε σύγκριση με τους Έλληνες; Ποιους μεγάλους φιλόσοφους και ποιητές; Την Παλαιά Διαθήκη; Και ο ειδωλολατρικός κόσμος σεβόταν ιερά κείμενα. Αλλά τα βιβλικά κείμενα τα περιφρονούσε. Τα ουσιαστικά στοιχεία τους προέρχονταν κατά τη γνώμη τους από άλλες θρησκείες, οι προρρήσεις των προφητών ήταν εκ των υστέρων, οι ιστορίες θαυμάτων ανόητες, οι τελετουργίες γελοίες, ο ιουδαϊκός εθνικισμός ήταν μισητός. Τα σχολεία των ραβίνων υποχρέωναν τώρα σε οδυνηρή σχολαστικότητα σχετικά με την παράδοση. «Το να αποδώσουν σε κάποιο σοφόν των Γραφών κάτι που δεν είπε, θα ήταν σίγουρα πέρα για πέρα έγκλημα» (Torm).
Και παρ' όλα αυτά στην ιουδαϊκή λογοτεχνία εξαπλώνεται σαν μεταδοτική ασθένεια το φαινόμενο της ψευδωνυμίας στην πιο ανήθικη μορφή της, ο πολύ εκτεταμένος ιουδαϊκός προσηλυτισμός γίνεται την εποχή του Ιησού με τη βοήθεια μιας εκτεταμένης προπαγανδιστικής λογοτεχνίας, με ανενδοίαστες πλαστογραφίες, υπάρχει «άνθιση των ιουδαϊκών ψευδεπίγραφων» (Syme).
Ειδικά οι Ιουδαίοι της διασποράς θα πρέπει να αισθάνονταν, παρά την επιτυχία τους στις επιχειρήσεις προσηλυτισμού, ιδιαίτερα μειονεκτικά απέναντι στους Έλληνες. Και αυτό το μειονέκτημα προσπαθούσαν να ξεπεράσουν. Ήθελαν να αυξήσουν την αξία του ιουδαϊσμού τους, της πίστης τους, να παρουσιάσουν την ανωτερότητα της θρησκείας τους, αποδεικνύοντας την υπεροχή τους με δήθεν αρχαία κείμενα, κάνοντας τους Ιουδαίους προφήτες πολύ αρχαιότερους από τους ειδωλολάτρες φιλοσόφους, παρουσιάζοντας, θα λέγαμε, τους πρώτους ως δασκάλους των δευτέρων. Υποβάλλοντας ακόμη και με τον Αριστοτέλη συμπάθειες προς το μονοθεϊσμό, επιτιθέμενοι με τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη στην πολυθεΐα. Ή αποδίδοντας στον Εκαταίο τον Αβδηρίτη, σύγχρονο της εποχής του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ένα δοξαστικό έργο για το πρόσωπο του Αβραάμ. Ή αποδίδοντας πανηγυρικά, κατά τον 1ο αιώνα, στον ελεγειακό ποιητή Φωκυλίδη από τη Μίλητο ένα διδακτικό ποίημα αποτελούμενο από 230 εξάμετρα, μια δημοφιλή ηθική φιλοσοφία η οποία συνδέει ελληνικά και ιουδαϊκά στοιχεία, συνδυάζει με τη σαρκική ανάσταση τη συνέχεια της ύπαρξης και τη θεοποίηση της ψυχής -επιδιώξεις αυτοσυντήρησης σε ένα ανώτερο επίπεδο, έξυπνες διαφημιστικές εκστρατείες για τον ελληνιστικό ιουδαϊσμό με ειδωλολατρικό προσωπείο. Και αυτές οι πλαστογραφίες είχαν ειδικά στους χριστιανούς περισσότερη επιτυχία από ό,τι οι ψευδεπίγραφες αποκαλύψεις και τα βιβλία των πατριαρχών.
Σχετική με αυτά είναι παραδείγματος χάρη η γνωστή ιουδαιοαλεξανδρινή Επιστολή του Αριστέα που γράφτηκε για την αναγνώριση και εξύμνηση της Πεντάτευχου της μετάφρασης των Ο', του ιουδαϊκού Νόμου και του Ιουδαϊσμού γενικότερα· όπως λέγεται, τον 3ο προχριστιανικό αιώνα, αλλά στην πραγματικότητα στα τέλη του 2ου, εάν όχι μάλιστα μόλις τον 1ο αιώνα. Ο υπάλληλος της αυλής Αριστέας αναφέρει εκεί, ανάμεσα σε άλλα, τη μετάφραση της ιουδαϊκής Πεντατεύχου στα Ελληνικά από 72 Ιουδαίους άντρες (6 από τη δική του φυλή) στη νήσο Φάρο μέσα σε 72 ημέρες για τη βασιλική βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Ο αριθμός των μεταφραστών που από 72 στρογγυλεύτηκε στους 70, έδωσε το όνομα στην αρχαιότερη και σημαντικότερη μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης στα ελληνικά. Σύμφωνα με τον ευσεβή μύθο, ο κάθε μεταφραστής εργαζόταν μόνος του, αλλά ο καθένας παρήγαγε το ίδιο κείμενο κατά λέξη -πράγμα που πίστευαν όλοι οι εκκλησιαστικοί Πατέρες, συμπεριλαμβανομένου του Αυγουστίνου.
Μέρος αυτού του κύκλου προβληματισμών είναι περαιτέρω το γεγονός ότι οι Ιουδαίοι χρησιμοποιούσαν την ειδωλολάτρισσα Σίβυλλα, όταν έγραφαν τα σιβυλλικά κείμενα, τις προφητείες, όπως αργότερα και οι χριστιανοί, φυσικά με μη ιουδαϊκά ονόματα και φυσικά «vaticinia ex eventu» (εκ των υστέρων προφητείες), δηλαδή καθαρή απάτη. Οι Σίβυλλες (των οποίων το όνομα δεν έχει αποσαφηνιστεί έως σήμερα) ήταν ειδωλολάτρισσες προφήτισσες, όπως φαίνεται του 8ου π.Χ. αιώνα, στον ελληνικό πολιτισμικό χώρο και σημαντικότερη από αυτές θεωρείται η Ερυθραία. Σχεδόν το ίδιο διάσημη είναι και εκείνη από την Κύμη η οποία έφθασε σε ηλικία χιλίων ετών και στο τέλος λέγεται ότι τριγύριζε πια μόνο αιωρούμενη ως ψίθυρος στο ηφαιστειακό σπήλαιο που ήταν η έδρα του μαντείου της. Σε αυτές τις θεόληπτες μάντισσες πάντως αναφερόταν η ελληνική σιβυλλική λογοτεχνία αποτελούμενη από προφητικά άσματα σε εξάμετρα με καταστροφολογικό περιεχόμενο. Και ακριβώς αυτό το λογοτεχνικό είδος άδραξε με τη σειρά του ο Ιουδαϊσμός της διασποράς τον 2ο π.Χ. αιώνα και το μετέβαλε σε μέσο για τον προσηλυτισμό του, σε προπαγανδιστικό όργανο. Πλαστογράφησαν και πρόσθεσαν στα ειδωλολατρικά κείμενα επιθέσεις κατά της ειδωλολατρίας, κυρίως εναντίον του πολυθεϊσμού, και τα εμπλούτισαν ταυτόχρονα με προφητείες για τον Ισραήλ, για το πολύ πρόσφατο παρελθόν και το παρόν.
Έτσι, οι «Σιβυλλικοί χρησμοί», 14 βιβλία γεμάτα θεόπνευστες προφητείες, των οποίων η γένεση εκτείνεται από τον 2ο π.Χ. (3ο βιβλίο) έως και τον 3ο ή 4ο μ.Χ. αιώνα (llo-14o βιβλίο), αποδίδονταν σε αυτές τις κατειλημμένες από το πνεύμα του Θεού προφήτισσες των αρχαίων, στην καθαγιασμένη αυθεντία τους. Με αρχαϊκό ύφος, επιτηδευμένη ομηρική απλότητα, με χρήση παγανιστικών στοιχείων, χρησμών ή με άλλους δανεισμούς από ειδωλολάτρες συγγραφείς έδιναν την εντύπωση γνησιότητας, αυθεντικότητας, απέκτησαν την αξιοπιστία πραγματικών προφητειών. Πρώτα από όλα λόγω της ομοιότητας της σιβυλλικής απειλητικής προφητείαςμε εκείνη της Παλαιάς Διαθήκης συνάρπαζαν τον ιουδαϊκό κόσμο και θεωρούντο όλα ανεξαιρέτως γνήσια από τους αρχαίους χριστιανούς, αν και είναι στο σύνολο τους εν μέρει ιουδαϊκές και εν μέρει χριστιανικές πλαστογραφίες.
Τα βιβλία 1-5 πλαστογραφήθηκαν από ελληνιστές Ιουδαίους, ομολογουμένως όχι χωρίς να συνεχίσουν ύστερα οι χριστιανοί την πλαστογράφηση με πολυάριθμες προσθήκες. Τα βιβλία 6-8 είναι καθαρά χριστιανικές πλαστογραφίες από το δεύτερο ήμισυ του 2ου αιώνα, μεταξύ άλλων με έναν πολύκροτο ύμνο στον Χριστό και στο Τίμιο Ξύλο. Στα βιβλία 11-14 προφανώς δεν μπορούμε να πούμε εύκολα ποιος έκανε τις περισσότερες πλαστογραφίες, οι Ιουδαίοι ή οι χριστιανοί. Πολλοί αρχηγοί των τελευταίων θεώρησαν αυτές τις απάτες νόμους και τις χρησιμοποίησαν αναλόγως: Ο Ερμάς, ο Ιουστίνος, ο Αθηναγόρας, ο Θεόφιλος, ο Τερτυλλιανός, ο Κλήμης ο Αλεξανδρέας, ο Ευσέβιος, κυρίως όμως ο Λακτάντιος (ο οποίος παραθέτει το 8ο βιβλίο 30 φορές). Αλλά ακόμη και ένας εκκλησιαστικός Πατέρας σαν τον Αυγουστίνο προήγαγε το γόητρο τέτοιων πλαστογραφιών, στα οποία οι Σίβυλλες, ο Πέρσης πρίγκιπας Υστάσπης, ο προστάτης και πρώτος οπαδός του Ζωροάστρη, εκείνος ο ίδιος ο θρησκευτικός ηγέτης, διαμεσολαβητής και λυτρωτής, ο Ερμής Τρισμέγιστος, ο Ορφέας μεταμορφώθηκαν σε προαγγέλους του Χριστού, ανάμεσα σε άλλα και της παρθενογένεσης της Θεοτόκου, και, όποτε δινόταν ευκαιρία, καταφέρονταν ακόμη και εναντίον των ειδωλολατρών.
Η επιρροή αυτής της ιουδαιοχριστιανικής σιβυλλικής ήταν μεγάλη και επιβιώνοντας στους αρχαίους χρόνους φτάνει μέχρι τον Δάντη, τον Καλντερόν, τον Τζιότο, τον Μιχαήλ Άγγελο. Από τον 2ο αιώνα οι χριστιανοί απολογητές υιοθέτησαν τις ιουδαϊκές Σίβυλλες, ιδίως για να πολεμήσουν εναντίον της εχθρικής προς τους χριστιανούς Ρώμης. Και όπως και οι Ιουδαίοι κάποτε είχαν καταφύγει στην ειδωλολατρική σιβυλλική, έτσι κατέφυγαν τώρα οι χριστιανοί στην ιουδαϊκή. Εφάρμοσαν παρόμοια συνταγή, την επεξεργάστηκαν και επινόησαν νέα.
ΠΗΓΗ
«Αγία Γραφή»: Το μεγαλύτερο παραμύθι τού κόσμου - Η Βίβλος τού μίσους, τής κτηνωδίας και τής πλαστογραφίας | Πάρε-Δώσε http://www.pare-dose.net/3129#ixzz3zJYNRYFi
Είναι φυσικό ν' αναρωτηθεί κανείς γιατί και καλά ν' ανακατεύει ο Ιησούς τον θεό σε μια τέτοια γήινη διεκδίκηση. Δεν πρέπει να λησμονούμε ούτε στιγμή, πως ο εβραϊκός λαός είχε μια μοναδική και υποτυπώδη κουλτούρα, αποκλειστικά θρησκευτική. Κι αυτοί οι Ζηλωτές, οι ανενδοίαστοι δολοφόνοι της ανώτατης τάξης, συνδέουν τον αμείλικτο αγώνα τους με το θεό τους και την προδοσία των εντολών του απ’ αυτήν ακριβώς την τάξη που πολεμούν. Εξάλλου, Thora=Νόμος και ιουδαϊκός εθνικισμός ήταν αλληλένδετα.
Στην επιχείρηση «Μετάφραση Βίβλου» πρέπει να δούμε τη σατανικότερη επινόηση του Iουδαϊσμού. Προσποιούμενος ότι προσηλυτίζεται στην πραγματικότητα προσηλυτίζει. Η μετάφραση είχε κάποιο συγκεκριμένο προορισμό. Οι Εβδομήκοντα φτάνουν σ' ένα αποτέλεσμα που ξαφνιάζει. Αν και δούλευαν χωριστά, υποτίθεται, ο καθένας, παρουσιάζουν κείμενα μιας καταπληκτικής ομοιογένειας. Η προσαρμογή όλων τους σε μια εκ των προτέρων καθορισμένη «γραμμή» είναι φανερή. «Περιορίζοντας τους ανθρωπομορφισμούς του εβραϊκού κειμένου, επενδύοντας με όρους και νοήματα δανεισμένα από την (ελληνική) φιλοσοφία τις χτυπητές σημιτικές θέσεις και απόψεις, εγγυάται την επιρροή των μορφών της ελληνικής σκέψης. Προορισμένη αρχικά για τους Εβραίους η Βίβλος, ανταποκρίνεται τελικά στην επιθυμία να βρεθεί στη διάθεση των ειδωλολατρών. Κι έτσι γίνεται ένα αποτελεσματικό όργανο θρησκευτικής προπαγάνδας». (Marcel Simon).
Απόδειξη της σκοπιμότητας που παρακίνησε στη μετάφραση είναι ότι η μοίρα της μεταφρασμένης Βίβλου θά 'ναι η ίδια με τη μοίρα των έργων του Φίλωνα, για τον καθαρά εβραϊκό χώρο: Αμέσως μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ (70 μ.Χ.), θ' απορριφτεί και δε θα ξαναχρησιμοποιηθεί σ' αυτή τη μορφή και το περιεχόμενο. Τον καιρό όμως που κυκλοφόρησε διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο. Γιατί το πρόβλημα του Εβραίου της Διασποράς και του εξελληνισμού του αποτελούσε μια συμφορά για την ιουδαϊκή ηγεσία. Αλλά να που κατάφερε αυτό το ίδιο, αγχώδες, τεράστιο πρόβλημα να το μετατρέψει σε δικό της θρίαμβο. Οι εξελληνισμένοι Εβραίοι θα αξιοποιηθούν, καθώς νιώθουν αποκαταστημένοι, και θα μεταβληθούν σε όργανο προπαγάνδας. Εδώ μπορούμε να αποκαλυφτούμε για τη μεγαλοφυΐα του εβραϊσμού: Η τεράστια εξάπλωση της ελληνικής γλώσσας θα γίνει το όπλο που θα εξοντώσει τον πολιτισμό της.
Το αποτέλεσμα μας είναι γνωστό. Το μεσσιανικό μήνυμα θα κατακλύσει τον κόσμο και θα προκαλέσει την εμφάνιση όχι του Ιησού, αλλά του Παύλου και ενός Xριστιανισμού μπολιασμένου από τις ρίζες με τη φανατική μισαλλοδοξία κατά του ελληνικού πνεύματος, χαρακτηριστικό αποκλειστικά και τεκμηριωμένα ιουδαϊκό.
Αρκετές λογοτεχνικές πλαστογραφίες των Ιουδαίων χρωστούν την ύπαρξή τους στην προσπάθεια να αναγάγουν ένα σημαντικό μέρος της ελληνικής φιλοσοφίας στην Πεντάτευχο, την οποία είχαν δήθεν καταληστέψει οι Έλληνες. Για την απόδειξη αυτής της θρασείας κατηγορίας οι Ιουδαίοι πλαστογράφησαν παραδείγματος χάρη σχετικούς ορφικούς ύμνους· έβαλαν με απάτη στα έργα του Ησίοδου και άλλων ειδωλολατρών επικών κείμενα από την Παλαιά Διαθήκη· έκαναν τον Όμηρο αυστηρό υπέρμαχο των διατάξεων του Σαββάτου! Ο Αβραάμ παρουσιαζόταν ως ο πατέρας της αστρονομίας, ο Μωυσής προεξοφλούσε ήδη τον Πλάτωνα, σύμφωνα μάλιστα με τον Κλήμεντα τον Αλεξανδρέα ακόμη και ο Μιλτιάδης κέρδισε τη μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.) με χριστιανικό στρατήγημα: την εκστρατευτική τέχνη του Μωυσή. Ήδη ο Άγιος Ιουστίνος, ο κορυφαίος απολογητής και μεγάλος εχθρός των Ιουδαίων τον 2ο αιώνα, υπερηφανευόταν ως εξής: «Δεν διδάσκουμε επομένως τα ίδια με τους άλλους, αλλά οι άλλοι παπαγαλίζουν μόνο τα δικά μας» -ομολογώντας έτσι κατά τα άλλα αυτό που αρνείται, μόνο με αντεστραμμένη τη σχέση εξάρτησης.
Τι είχαν να προσφέρουν οι Ιουδαίοι σε σύγκριση με τους Έλληνες; Ποιους μεγάλους φιλόσοφους και ποιητές; Την Παλαιά Διαθήκη; Και ο ειδωλολατρικός κόσμος σεβόταν ιερά κείμενα. Αλλά τα βιβλικά κείμενα τα περιφρονούσε. Τα ουσιαστικά στοιχεία τους προέρχονταν κατά τη γνώμη τους από άλλες θρησκείες, οι προρρήσεις των προφητών ήταν εκ των υστέρων, οι ιστορίες θαυμάτων ανόητες, οι τελετουργίες γελοίες, ο ιουδαϊκός εθνικισμός ήταν μισητός. Τα σχολεία των ραβίνων υποχρέωναν τώρα σε οδυνηρή σχολαστικότητα σχετικά με την παράδοση. «Το να αποδώσουν σε κάποιο σοφόν των Γραφών κάτι που δεν είπε, θα ήταν σίγουρα πέρα για πέρα έγκλημα» (Torm).
Και παρ' όλα αυτά στην ιουδαϊκή λογοτεχνία εξαπλώνεται σαν μεταδοτική ασθένεια το φαινόμενο της ψευδωνυμίας στην πιο ανήθικη μορφή της, ο πολύ εκτεταμένος ιουδαϊκός προσηλυτισμός γίνεται την εποχή του Ιησού με τη βοήθεια μιας εκτεταμένης προπαγανδιστικής λογοτεχνίας, με ανενδοίαστες πλαστογραφίες, υπάρχει «άνθιση των ιουδαϊκών ψευδεπίγραφων» (Syme).
Ειδικά οι Ιουδαίοι της διασποράς θα πρέπει να αισθάνονταν, παρά την επιτυχία τους στις επιχειρήσεις προσηλυτισμού, ιδιαίτερα μειονεκτικά απέναντι στους Έλληνες. Και αυτό το μειονέκτημα προσπαθούσαν να ξεπεράσουν. Ήθελαν να αυξήσουν την αξία του ιουδαϊσμού τους, της πίστης τους, να παρουσιάσουν την ανωτερότητα της θρησκείας τους, αποδεικνύοντας την υπεροχή τους με δήθεν αρχαία κείμενα, κάνοντας τους Ιουδαίους προφήτες πολύ αρχαιότερους από τους ειδωλολάτρες φιλοσόφους, παρουσιάζοντας, θα λέγαμε, τους πρώτους ως δασκάλους των δευτέρων. Υποβάλλοντας ακόμη και με τον Αριστοτέλη συμπάθειες προς το μονοθεϊσμό, επιτιθέμενοι με τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη στην πολυθεΐα. Ή αποδίδοντας στον Εκαταίο τον Αβδηρίτη, σύγχρονο της εποχής του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ένα δοξαστικό έργο για το πρόσωπο του Αβραάμ. Ή αποδίδοντας πανηγυρικά, κατά τον 1ο αιώνα, στον ελεγειακό ποιητή Φωκυλίδη από τη Μίλητο ένα διδακτικό ποίημα αποτελούμενο από 230 εξάμετρα, μια δημοφιλή ηθική φιλοσοφία η οποία συνδέει ελληνικά και ιουδαϊκά στοιχεία, συνδυάζει με τη σαρκική ανάσταση τη συνέχεια της ύπαρξης και τη θεοποίηση της ψυχής -επιδιώξεις αυτοσυντήρησης σε ένα ανώτερο επίπεδο, έξυπνες διαφημιστικές εκστρατείες για τον ελληνιστικό ιουδαϊσμό με ειδωλολατρικό προσωπείο. Και αυτές οι πλαστογραφίες είχαν ειδικά στους χριστιανούς περισσότερη επιτυχία από ό,τι οι ψευδεπίγραφες αποκαλύψεις και τα βιβλία των πατριαρχών.
Σχετική με αυτά είναι παραδείγματος χάρη η γνωστή ιουδαιοαλεξανδρινή Επιστολή του Αριστέα που γράφτηκε για την αναγνώριση και εξύμνηση της Πεντάτευχου της μετάφρασης των Ο', του ιουδαϊκού Νόμου και του Ιουδαϊσμού γενικότερα· όπως λέγεται, τον 3ο προχριστιανικό αιώνα, αλλά στην πραγματικότητα στα τέλη του 2ου, εάν όχι μάλιστα μόλις τον 1ο αιώνα. Ο υπάλληλος της αυλής Αριστέας αναφέρει εκεί, ανάμεσα σε άλλα, τη μετάφραση της ιουδαϊκής Πεντατεύχου στα Ελληνικά από 72 Ιουδαίους άντρες (6 από τη δική του φυλή) στη νήσο Φάρο μέσα σε 72 ημέρες για τη βασιλική βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Ο αριθμός των μεταφραστών που από 72 στρογγυλεύτηκε στους 70, έδωσε το όνομα στην αρχαιότερη και σημαντικότερη μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης στα ελληνικά. Σύμφωνα με τον ευσεβή μύθο, ο κάθε μεταφραστής εργαζόταν μόνος του, αλλά ο καθένας παρήγαγε το ίδιο κείμενο κατά λέξη -πράγμα που πίστευαν όλοι οι εκκλησιαστικοί Πατέρες, συμπεριλαμβανομένου του Αυγουστίνου.
Μέρος αυτού του κύκλου προβληματισμών είναι περαιτέρω το γεγονός ότι οι Ιουδαίοι χρησιμοποιούσαν την ειδωλολάτρισσα Σίβυλλα, όταν έγραφαν τα σιβυλλικά κείμενα, τις προφητείες, όπως αργότερα και οι χριστιανοί, φυσικά με μη ιουδαϊκά ονόματα και φυσικά «vaticinia ex eventu» (εκ των υστέρων προφητείες), δηλαδή καθαρή απάτη. Οι Σίβυλλες (των οποίων το όνομα δεν έχει αποσαφηνιστεί έως σήμερα) ήταν ειδωλολάτρισσες προφήτισσες, όπως φαίνεται του 8ου π.Χ. αιώνα, στον ελληνικό πολιτισμικό χώρο και σημαντικότερη από αυτές θεωρείται η Ερυθραία. Σχεδόν το ίδιο διάσημη είναι και εκείνη από την Κύμη η οποία έφθασε σε ηλικία χιλίων ετών και στο τέλος λέγεται ότι τριγύριζε πια μόνο αιωρούμενη ως ψίθυρος στο ηφαιστειακό σπήλαιο που ήταν η έδρα του μαντείου της. Σε αυτές τις θεόληπτες μάντισσες πάντως αναφερόταν η ελληνική σιβυλλική λογοτεχνία αποτελούμενη από προφητικά άσματα σε εξάμετρα με καταστροφολογικό περιεχόμενο. Και ακριβώς αυτό το λογοτεχνικό είδος άδραξε με τη σειρά του ο Ιουδαϊσμός της διασποράς τον 2ο π.Χ. αιώνα και το μετέβαλε σε μέσο για τον προσηλυτισμό του, σε προπαγανδιστικό όργανο. Πλαστογράφησαν και πρόσθεσαν στα ειδωλολατρικά κείμενα επιθέσεις κατά της ειδωλολατρίας, κυρίως εναντίον του πολυθεϊσμού, και τα εμπλούτισαν ταυτόχρονα με προφητείες για τον Ισραήλ, για το πολύ πρόσφατο παρελθόν και το παρόν.
Έτσι, οι «Σιβυλλικοί χρησμοί», 14 βιβλία γεμάτα θεόπνευστες προφητείες, των οποίων η γένεση εκτείνεται από τον 2ο π.Χ. (3ο βιβλίο) έως και τον 3ο ή 4ο μ.Χ. αιώνα (llo-14o βιβλίο), αποδίδονταν σε αυτές τις κατειλημμένες από το πνεύμα του Θεού προφήτισσες των αρχαίων, στην καθαγιασμένη αυθεντία τους. Με αρχαϊκό ύφος, επιτηδευμένη ομηρική απλότητα, με χρήση παγανιστικών στοιχείων, χρησμών ή με άλλους δανεισμούς από ειδωλολάτρες συγγραφείς έδιναν την εντύπωση γνησιότητας, αυθεντικότητας, απέκτησαν την αξιοπιστία πραγματικών προφητειών. Πρώτα από όλα λόγω της ομοιότητας της σιβυλλικής απειλητικής προφητείαςμε εκείνη της Παλαιάς Διαθήκης συνάρπαζαν τον ιουδαϊκό κόσμο και θεωρούντο όλα ανεξαιρέτως γνήσια από τους αρχαίους χριστιανούς, αν και είναι στο σύνολο τους εν μέρει ιουδαϊκές και εν μέρει χριστιανικές πλαστογραφίες.
Τα βιβλία 1-5 πλαστογραφήθηκαν από ελληνιστές Ιουδαίους, ομολογουμένως όχι χωρίς να συνεχίσουν ύστερα οι χριστιανοί την πλαστογράφηση με πολυάριθμες προσθήκες. Τα βιβλία 6-8 είναι καθαρά χριστιανικές πλαστογραφίες από το δεύτερο ήμισυ του 2ου αιώνα, μεταξύ άλλων με έναν πολύκροτο ύμνο στον Χριστό και στο Τίμιο Ξύλο. Στα βιβλία 11-14 προφανώς δεν μπορούμε να πούμε εύκολα ποιος έκανε τις περισσότερες πλαστογραφίες, οι Ιουδαίοι ή οι χριστιανοί. Πολλοί αρχηγοί των τελευταίων θεώρησαν αυτές τις απάτες νόμους και τις χρησιμοποίησαν αναλόγως: Ο Ερμάς, ο Ιουστίνος, ο Αθηναγόρας, ο Θεόφιλος, ο Τερτυλλιανός, ο Κλήμης ο Αλεξανδρέας, ο Ευσέβιος, κυρίως όμως ο Λακτάντιος (ο οποίος παραθέτει το 8ο βιβλίο 30 φορές). Αλλά ακόμη και ένας εκκλησιαστικός Πατέρας σαν τον Αυγουστίνο προήγαγε το γόητρο τέτοιων πλαστογραφιών, στα οποία οι Σίβυλλες, ο Πέρσης πρίγκιπας Υστάσπης, ο προστάτης και πρώτος οπαδός του Ζωροάστρη, εκείνος ο ίδιος ο θρησκευτικός ηγέτης, διαμεσολαβητής και λυτρωτής, ο Ερμής Τρισμέγιστος, ο Ορφέας μεταμορφώθηκαν σε προαγγέλους του Χριστού, ανάμεσα σε άλλα και της παρθενογένεσης της Θεοτόκου, και, όποτε δινόταν ευκαιρία, καταφέρονταν ακόμη και εναντίον των ειδωλολατρών.
Η επιρροή αυτής της ιουδαιοχριστιανικής σιβυλλικής ήταν μεγάλη και επιβιώνοντας στους αρχαίους χρόνους φτάνει μέχρι τον Δάντη, τον Καλντερόν, τον Τζιότο, τον Μιχαήλ Άγγελο. Από τον 2ο αιώνα οι χριστιανοί απολογητές υιοθέτησαν τις ιουδαϊκές Σίβυλλες, ιδίως για να πολεμήσουν εναντίον της εχθρικής προς τους χριστιανούς Ρώμης. Και όπως και οι Ιουδαίοι κάποτε είχαν καταφύγει στην ειδωλολατρική σιβυλλική, έτσι κατέφυγαν τώρα οι χριστιανοί στην ιουδαϊκή. Εφάρμοσαν παρόμοια συνταγή, την επεξεργάστηκαν και επινόησαν νέα.
«Αγία Γραφή»: Το μεγαλύτερο παραμύθι τού κόσμου - Η Βίβλος τού μίσους, τής κτηνωδίας και τής πλαστογραφίας | Πάρε-Δώσε http://www.pare-dose.net/3129#ixzz3zJYNRYFi
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου